Odeszli na wieczną wartę
20 stycznia 2021
Charakterystyka sylwetki śp. płk w st. sp. mgr inż. Antoniego BARANOWSKIEGO
W dniu 17.01.2021 r. nagle zmarł płk w st. sp. mgr inż. Antoni BARANOWSKI, zasłużony oficer Wojsk Inżynieryjnych. Służbę wojskową rozpoczął w 1953 r. jako pchor. OSWI, a po jej ukończeniu służył na stanowiskach:
– 1956-1959 dowódca plsap, dowódca kompanii w 51 bsap w Ełku,
– 1959-1964 słuchacz na WI WAT,
– 1964-1966 dowódca bbm w 4.BSap,
– 1966-1971 Starszy pom. szefa wydz. tech. w 4.BSap,
– 1971-1973 starszy pom. wydz. szkol. w SWInż MON,
– 1973-1974 słuchacz kursu języków obcych OSP,
– 1974 szef Wojsk Inżynieryjnych KG Wojsk ONZ na Bliskim Wschodzie,
– 1974-1975 st. ofic. Oddziału Operacyjnego SWInż MON,
– 1975-1976 – słuchacz PSOS na ASG WP,
– 1976-1978 st. spec. Oddziału Operacyjnego SWInż MON,
– 1978 szef Wojsk Inżynieryjnych KG Wojsk ONZ na Bliskim Wschodzie
– 1978-1984 st. spec. Oddziału Operacyjnego SWInż MON,
– 1984-1992 szef Oddziału Operacyjnego SWInż MON.
W 1992 roku zwolniony ze służby wojskowej.
Śp. płk Antoni BARANOWSKI był oficerem zaangażowanym, zdolnym, pomysłowym, rzetelnym, mającym własne zdanie. Posiadał zdolności organizacyjne i uzdolnienia racjonalizatorskie opracowując wiele wniosków wdrożonych w wojskach inżynieryjnych. Był między innymi autorem projektu mostu podwodnego i praktycznie go zbudował przeprawiając po nim czołgi. Autor szeregu opracowań organizacyjno-szkoleniowych za co był wielokrotnie wyróżniany między innymi nagrodą III stopnia MON. Po zakończeniu zawodowej służby wojskowej kierował Zespołem, który opracował „Zarys reform w MON” oraz uczestniczył w pracach zespołu powołanego przez Premiera Tadeusza Mazowieckiego do opracowania „Raportu o reorganizacji MON”. Odznaczony: OOP V kl., ZKZ i wieloma innymi.
Pogrzeb odbył się w Gorzowie Wielkopolskim w dniu 21.01.2021 r. W pogrzebie uczestniczyli Członkowie Koła nr 20 SSP z Gorzowa Wlk. oraz koledzy z byłej 4.BSap.
Cześć jego pamięci
Grzegorz Misiak
24 marca 2021
śp. płk rez. dr inż. Leszek BOGDAN
Płk rez. dr inż. Leszek BOGDAN urodził się 19 maja 1956 roku w m. Biecz. W latach 1976–81 studiował w Wojskowej Akademii Technicznej w Warszawie.
Po ukończeniu studiów został wyznaczony na stanowisko dowódcy plutonu chemicznego pułku czołgów (1981–84), a następnie na stanowisko oficera służb materiałowo-technicznych sztabu 10 Dywizji Pancernej w Opolu (1985–88).
W październiku 1988 roku rozpoczął służbę w Wojskowym Instytucie Techniki Inżynieryjnej we Wrocławiu, w którym pełnił funkcje: starszego asystenta (1988–95) oraz kierownika zakładu naukowo-badawczego (1996–2001).
Pracując w pionie naukowo-badawczym zajmował się konstrukcją oraz badaniami sprzętu do oczyszczania, uzdatniania i oceny jakości wody.
W 1991 roku ukończył studia podyplomowe z ochrony i kształtowania środowiska w Akademii Rolniczej we Wrocławiu. 17 grudnia 1998 roku obronił rozprawę doktorską
i uzyskał stopień naukowy doktora nauk chemicznych nadany przez Radę Wydziału Inżynierii, Chemii i Fizyki Technicznej Wojskowej Akademii Technicznej w Warszawie.
Członek Rady Naukowej Wojskowego Instytutu Techniki Inżynieryjnej w latach 1998–2008 (w okresie 2000–04 zastępca przewodniczącego Rady).
W 2000 roku uzyskał tytuł Wynalazcy Wojska Polskiego. W maju 2001 roku objął obowiązki zastępcy dyrektora Instytutu.
Inne funkcje pełnione w Instytucie: specjalista badawczy ds. sprzętu do uzdatniania i oceny jakości wody (1994–2000) oraz kierownik do spraw certyfikacji (1996–1998) w Ośrodku Certyfikacji Sprzętu Inżynieryjnego przy WITI, kierownik ds. technicznych (1994–97), kierownik ds. jakości (1997–2001) oraz kierownik akredytowanego Laboratorium Badawczego (1997–2001), pełnomocnik dyrektora Instytut do spraw zapewnienia jakości (2001–2007).
Zwolniony z zawodowej służby wojskowej i przeniesiony do rezerwy 31 lipca 2005 roku. Po zwolnieniu z zawodowej służby wojskowej dalej pracował w Instytucie na stanowisku zastępcy dyrektora.
Decyzją Ministra Obrony Narodowej z dniem 1 maja 2007 roku powołany został na funkcję dyrektora Wojskowego Instytutu Techniki Inżynieryjnej im. profesora Józefa Kosackiego we Wrocławiu.
W 2009 roku ukończył studia podyplomowe w zakresie „Zarzadzania badaniami naukowymi i pracami rozwojowymi w jednostkach naukowych” na Wydziale Filologii Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego im. Jana Pawła II.
Odznaczenia i medale: Srebrny Krzyż Zasługi, Brązowy, Srebrny i Złoty Medal „Za zasługi dla Obronności Kraju”, Brązowy i Srebrny Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”.
Płk rez. dr inż. Leszek Bogdan był absolwentem Technikum Chemicznego w Jaśle, Wojskowej Akademii Technicznej w Warszawie. Hobby i zainteresowania: żeglarstwo i wędkarstwo.
Zmarł 17 marca 2021 r. w Uniwersyteckim Szpitalu Klinicznym im. Jana Mikulicza-Radeckiego przy ul. Borowskiej 213 we Wrocławiu wskutek zarażenia w tymże szpitalu wirusem COVID-19.
Uroczystość pogrzebowa odbyła się w dniu 21.03.2021 r., na Cmentarzu Parafialnym w m. Libusza, gm. Biecz, woj. małopolskie, poprzedzona mszą żałobną w kościele Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w m. Libusza.
Cześć jego pamięci
Opracował: Wacław MALEJ (WITI)
04 grudnia 2022
Śp. ppłk Witold GUMOWSKI
W dniu 12 listopada 2022 r. odszedł na wieczną wartę śp. ppłk Witold GUMOWSKI, członek Koła Nr 1 Stowarzyszenia Saperów Polskich. Pogrzeb odbył się 24 listopada na Cmentarzu Powązki Stare w Warszawie.
Śp. ppłk Witold Gumowski urodził się 1 kwietnia 1927 r. w Mińsku Mazowieckim. Dzieciństwo spędził w Radzyminie. W 1934 r. rozpoczął naukę w szkole podstawowej w Radzyminie, ale ze względu na wybuch wojny rodzice zamieszkali w Woli Grzybowskiej u dziadków i szkołę ukończył w 1942 r. w Sulejówku. We wrześniu 1942 r. rozpoczął naukę w 1 Miejskiej Szkole Mechanicznej im. Konarskiego. Czas wojny z rodziną spędził w Woli Grzybowskiej u dziadków. W czasie okupacji rozpoczął nauke w gimnazjum, którą ukończył po wojnie a następnie w latach 1945-1948 uczęszcza do Państwowego Liceum Komunikacyjnego na wydziale drogowym i otrzymał świadectwo dojrzałości i tytuł technik drogowy. Matka Witolda zginęła w czasie wojny postrzelona przez niemieckiego snajpera.
W latach powojennych rodzina zamieszkała w Warszawie. Witold Gumowski uczestniczył w odbudowie Warszawy, a na na początku lat 50-tych został skierowany do budowy Nowej Huty. W latach 1948–1949 odbył szkolenie w Szkolnej Kompanii Oficerów Rezerwy i uzyskał tytuł podchorążego rezerwy.
W dniu 01.06.1951 r. jako oficer rezerwy zostaje powołany do zawodowej służby wojskowej. Okres służby wojskowej to zmiany miejsc zamieszkania. Początek służby w JW. w Płocku a następnie w JW. w Dęblinie. Po służbie w Dęblinie skierowany został do słuzby w JW. w Brodach Warszawskich koło Pomiechówka.
Kolejnym etapem służby zawodowej od 1965 r. było dowództwo Warszawskiego Okręgu Wojskowego, gdzie pełnił obowiązki na wielu odpowiedzialnych stanowiskach. Za swoje zaangażowanie w wykonywanie obowiązków słuzbowych był awansowany na wyższe stopnie wojskowe i wyróżniany przez przełożonych między innymi medalami i odznaczeniami resortowymi i państwowymi: Medalem za Zasługi dla Obronności Kraju, Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny i innymi.
Wojskową Służbę Zawodową pełnił do 15.12.1976 r.
Od 1977 roku zatrudniony w Warszawskiej Spółdzielni Mieszkaniowej i Zakładzie Budowlano- Remontowym i Transportu WSM na stanowisku specjalisty ds. obrony cywilnej. Pracuje do 31.12.2004 r. był również radnym w dzielnicy Żoliborz.
Bardzo udzielał się społecznie, należał do Związku Żołnierzy Wojska Polskiego oraz Stowarzyszenia Saperów Polskich. Był lubiany wsród mieszkańców za jego aktywną pracę i okazywaną pomoc.
Miał dwóje dzieci. Odszedł wspaniały oficer Wojsk Inżynieryjnych, dobry i rzetelny fachowiec, wychowawca wielu pokoleń żołnierskich. Rodzina straciła wspaniałego ojca, dziadka i pradziadka.
Cześć jego pamięci
26 stycznia 2022
Śp. płk mgr. Inż. Ryszard PINDUR
W dniu 20 stycznia 2022 r. Rodzina, Saperzy i Piłsudczycy pożegnali w Kościele Garnizonowym i na Cmentarzu w Rembertowie kolegę śp. płk mgr. inż. Ryszarda PINDUR.
W dniu 30 października 2021 r. wraz z płk rez. dr. hab. inż. Waldemarem Kawką zapalał znicze na grobach Saperów na Cmentarzu w Rembertowie.
Śp. płk mgr. Inż. Ryszard PINDUR urodził się 16.06.1938 r. w Nachorce (Kresy Wschodnie). Przeżył z rodziną trudne czasy II wojny światowej opuszczając swoje rodzinne strony. Po ukończeniu Liceum Ogólnokształcącego w 1959 r. został wcielony do wojska do odbycia zasadniczej służby wojskowej, lecz postanowił zostać żołnierzem zawodowym. Jako podchorąży rozpoczął szkolenie w Oficerskiej Szkole Wojsk Inżynieryjnych we Wrocławiu w jednej drużynie z podchorążym Bogusławem Saganowskim. Po jej ukończeniu w 1964 r. i uzyskaniu stopnia podporucznik został skierowany do służby w 18 Brygadzie Artylerii na stanowisko dowódcy plutonu. W brygadzie służył w latach 1962-1964, a następnie skierowany na studia w Wojskowej Akademii Technicznej które ukończył w 1969 r. i skierowany do służby w 5 Brygadzie Saperów na stanowisko pomocnik szefa sztabu gdzie przesłużył do 1974 r. Następnie został skierowany do służby w Szefostwie Wojsk Inżynieryjnych MON gdzie latach 1974-1979 pełnił obowiązki na stanowisku oficera oddziału operacyjno-rozpoznawczego. W latach 1979-1983 pełnił służbę w 1 Brygadzie Saperów na stanowisku szefa wydziału operacyjno-rozpoznawczego. Następnie został skierowany do wykonywania obowiązków służbowych w latach 1983-1996 w Inspektoracie Obrony Cywilnej Kraju, gdzie zajmował stanowiska starszego specjalisty oddziału szkolenia i sztabu IOCK.
Ze służby odszedł na własna prośbę w 1996 r.
W czasie służby w 5BSap wiele czasu poświęcał pracom wyburzeniowym obiektów sporządzając dokumentacje techniczną ich niszczenia metodą wybuchową. Brał miedzy innymi udział w wyburzeniu Dworca Głównego w Szczecinie.
Śp. płk mgr. Inż. Ryszard PINDUR był oficerem racjonalnym w działaniu, uczynny, odpowiedzialny i zyczliwy. U przełożonych uzuskiwał zawsze dobre i bardzo dobre oceny. Ceniony był za tzw. wysoka kulturę sztabową opracowanych dokumentów, skromność i koleżeńskość. Cieszył się dużym szacunkiem przełożonych i podwładnych.
Udzielał się społecznie należąc do Stowarzyszeń i Związków. W czasie trzech kadencji był Członkiem Zarządu Głównego Stowarzyszenia Saperów Polskich a w ostatnich latach Skarbnikiem w Kole Nr 13 Stowarzyszenia. Był Członkiem Związku Piłsudczyków RP.
Zamiłowany kibic sportowy, lubił rozrywki umysłowe, pasjonat matematyki.
Za swoje zasługi mianowany na kolejne stopnie wojskowe do pułkownika włącznie. Odznaczony Krzyżek Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, medalami wojskowymi i resortowymi.
Cześć jego pamięci
Grzegorz Misiak
07 października 2023
Śp. ppłk dypl. Witold Gabis
W dniu 20 września 2023 roku po długiej i ciężkiej chorobie odszedł na wieczną wartę ppłk dypl. Witold Gabis - śmierć zabrała męża, ojca, dziadka, przyjaciela, kolegę, a nade wszystko zasłużonego sapera – żołnierza Wojska Polskiego. Odszedł od nas, oficer – saper, wysokiej klasy specjalista wielce zasłużony dla Wojsk Inżynieryjnych i Ojczyzny. Należał do pokolenia tych – którzy ofiarną służbą i pracą wykuwali współczesne oblicze Wojsk Inżynieryjnych, niezależnie od przebiegu transformacji ustrojowej naszej Ojczyzny.
Śp. ppłk dypl. Witold Gabis urodził się 22 września 1950 roku w Malborku, gdzie do ukończenia szkoły średniej wiódł życie normalnego młodzieńca tamtego okresu, zakochanego w trendach tworzącej się nowoczesnej muzyki, mody, pierwszej miłości oraz tworząc podwaliny przyjaźni, które przetrwały do lat obecnych.
Od zawsze był pasjonatem wojska. W 1969 roku powołany został do zasadniczej służby wojskowej i już do końca swoich dni związał się zawodowo oraz uczuciowo z Wojskiem Polskim. W 1971 roku zdał egzaminy i wstąpił do Wyższej Szkoły Oficerskiej Wojsk Inżynieryjnych, po ukończeniu której, rozpoczęła się Jego saperska służba.
Nie była to służba łatwa. Obejmowała ona okresy transformacji ustrojowej Polski w których to politycy różnych maści starali się deprecjonować żołnierzy służących przed 90-tym rokiem. Często odbierali im godność służenia Ojczyźnie. Pan Pułkownik przez wiele lat szkolił i wychowywał liczne zastępy żołnierzy – saperów, przekazując im swoje umiejętności i wiedzę. Rozminowywał kraj z pozostałości minionych wojen, oczyszczał tysiące hektarów terenu ziemi ojczystej z przedmiotów wybuchowych i niebezpiecznych, brał czynny udział oraz organizował i kierował z ramienia Szefa Wojsk inżynieryjnych MON a potem szefa Sztabu Generalnego WP akcjami przeciwpowodziowymi wojska w wielu rejonach kraju.
Nie zaniedbywał przy tym podnoszenia swoich kwalifikacji i doskonalenia własnych umiejętności. W 1985 roku ukończył jedną z najwyższych, możliwych uczelni tamtego okresu, Wojskową Akademię Inżynieryjną w Moskwie. Po okresie transformacji brał udział w kursach inżynieryjnych w Stanach Zjednoczonych oraz w naszym kraju. Szkolił żołnierzy amerykańskich oraz żołnierzy innych państw w tworzeniu systemu rozminowania kraju dla potrzeb misji pokojowych ONZ oraz Wojskowych Misji Stabilizacyjnych NATO. Uzyskane kwalifikacje umożliwiły Mu zajmowanie wyższych stanowisk dowódczych i sztabowych w Wojsku Polskim. Na wszystkich tych stanowiskach wykazywał się wielkim zaangażowaniem, zdolnościami organizatorskimi i wysokim profesjonalizmem.
Za osiągnięcia w służbie był wielokrotnie wyróżniany przez Prezydentów Rzeczpospolitej Polskiej, ministrów oraz dowódców, w tym Złotym i Srebrnym Krzyżem Zasługi, Złotymi, Srebrnymi i Brązowymi Medalami “Siły Zbrojne W Służbie Ojczyzny” oraz “Za Zasługi Dla Obronności Kraju”, Złotą Odznaką „Za Zasługi w Zwalczaniu Powodzi”, Złotym Medalem Zasłużony Saper i wieloma innymi.
W 2010 roku, mając 60 lat i 40 lat nieprzerwanej służby wojskowej, odszedł na zasłużony odpoczynek, lecz nigdy nie przestał być żołnierzem.
W dniu 25 września 2023 roku po ostatnim pożegnaniu w Domu Pogrzebowym w Koszalinie, śp. ppłk dypl. Witold Gabis pochowany został z udziałem Wojskowej Asysty Honorowej na Cmentarzu Komunalnym w Suchej Koszalińskiej.
Cześć jego pamięci
24 listopada 2023
śp. ppłk Marek Pukanty
9 października 2023 roku zmarł śp. ppłk Marek Pukanty.
Pan ppłk Marek Pukanty urodził się 5 sierpnia 1955 r. w Namysłowie. Tam spędził dzieciństwo i okres dorastania. Od dzieciństwa marzył o tym, by być żołnierzem. Marzenie to zrealizował. Dorosłe życie poświęcił służbie Ojczyzny. Wybrał zawód oficera Wojska Polskiego. Podjął studia w Wyższej Szkole Oficerskiej Wojsk Inżynieryjnych im. Jakuba Jasińskiego we Wrocławiu. Ukończył je w 1978 roku. Zawodową służbę wojskową rozpoczął w Krośnie Odrzańskim w 5. Batalionie Saperów. W trakcie jej trwania piastował różne stanowiska służbowe począwszy od dowódcy plutonu a skończywszy na stanowisku zastępcy dowódcy 11 Pułku Zmechanizowanego.
Wychował wiele żołnierskich pokoleń.
Po rozwiązaniu 4. Lubuskiej Dywizji Zmechanizowanej – słynnych Kilińszczaków garnizonu Krosno Odrzańskie był nadal aktywny zawodowo. Nadal doskonalił wiedzę i umiejętności w różnych uczelniach cywilnych i wojskowych. Pracował jako nauczyciel Obrony Cywilnej w gimnazjach. Pracował też w utworzonym w Krośnie Odrzańskim 44 Wojskowym Oddziale Gospodarczym. Piastował również stanowisko inspektora zarządzania kryzysowego w gminie Krosno Odrzańskie. W 2019 roku zakończył karierę zawodową. Za wysokie wyniki zawodowe był wielokrotnie wyróżniany i nagradzany. Otrzymał m.in. srebrny Krzyż Zasługi, srebrny i brązowy medal Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny oraz srebrny i brązowy medal Za Zasługi dla Obronności Kraju. Ponadto uhonorowany był medalem Za Zasługi dla Województwa Zielonogórskiego i medalem Zasłużony dla Łowiectwa.
Był aktywistą społecznym, inicjatorem wielu imprez kulturalnych w regionie. Utworzył Stowarzyszenie Saperów Polskich – Koło nr 16, którego był prezesem. Był pasjonatem łowiectwa, lubił naturę, las – żył z nimi w symbiozie. Spełniał też swoje inne zainteresowania m.in. modelarswo.
Symbolicznie w ostatnich chwilach ziemskiej wędrówki towarzyszył Mu Sztandar, Kompania Honorowa i Asysta pierwszej jednostki wojskowej. Msza żałobna z udziałem Wojskowej Asysty Honorowej celebrowana była 12 października 2023r. w Kościele Garnizonowym pw. św. Marcina z Tours w Krośnie Odrzańskim. Pożegnaliśmy męża, ojca, dziadka, kolegę, przyjaciela a nade wszystko żołnierza Wojska Polskiego. Ppłk Marek Pukanty został pochowany 14 października 2023r. w grobie rodzinnym na cmentarzu w Namysłowie.
Cześć jego pamięci
